Hier komen stellen mee:
Ze putten me uit. Ieder dag dezelfde ellenlange discussies en meningsverschillen. Je wil dat ‘gedoe’ met je partner niet meer. Wist je maar hoe je niet zo snel op elkaar reageert.
Die negativiteit in onze relatie, ik pas ervoor.
Telkens weer die verwijten die we van elkaar moeten aanhoren. Is er iemand die dat voor ons kan fixen? Deze vraag hoor ik vaak. Waarin een mooie en ook een realistische wens zit.
Mijn partner houdt niet op over het hebben van een trio. Ik ben daar niet voor in. We lopen daarin zo uiteen.
Dit punt is haast onbespreekbaar. Want er komt snel onenigheid. Zal dit op termijn een dealbreaker worden? Is die vroeg of laat gedoemd om te mislukken of is er nog hoop? Wat zou het schelen als je er rustig over zou kunnen praten.
Hoe kan ik de ander weer vertrouwen?
Na de leugens en de geheimen. Je vindt dat zo ongelooflijk moeilijk. Er is ongeloof en je hebt nog zoveel vragen. Hoe heeft dit kunnen gebeuren en waarom? Had het dan gewoon gezegd, dan konden we erover praten. Wat je nu vooral nodig hebt zijn antwoorden op je vragen en dan maar verder kijken. Het punt is dat mijn partner nauwelijks antwoorden wil of kan geven. Bang om me nog meer te kwetsen. We moeten met elkaar praten.
Mijn partner en ik zijn nieuwsgierig naar een open relatie.
We zijn het er beiden over eens dat we dit willen. Wel hoorde ik daarover dat je eerst een stabiele relatie moet hebben. Op dit moment is onze relatie niet zo stabiel. Een open relatie lijkt op dit moment passend. Alleen niet ten koste van onze relatie.
Hoe kunnen we samen gelijke tred houden, nu ik verschillende dingen heb gedaan om me persoonlijk te ontwikkelen?
Ik ben heel actief en de ander blijft op de bank zitten. Dat verschil vind ik moeilijk. Ik wou dat mijn partner zich net zo serieus neemt als ikzelf. En ik wil mijn lief niet kwijt.
Is dat nou werkelijk zo dat mannen van Mars komen en vrouwen van Venus? Hoe dan ook. Je wilt stoppen met uitleggen wat voor jou belangrijk is.
Hoe kan het na ‘de affaire’ ooit weer goed komen tussen ons?
Het is drie jaar geleden dat de ander ‘vreemd ging’. Het gaat wel weer goed genoeg tussen jullie.
Maar het voelt niet goed.
Ik zie de verschillen tussen ons groter worden.
Ik wil niet dat we nog verder uit elkaar groeien. We kennen elkaar al zo lang. Het zou doodzonde zijn om de relatie te stoppen. En dat hoeft volgens mij ook niet. Maar ik vind de claim die mijn partner bij mij legt wel zwaar.
De ander snapt maar niet hoe ik me voel.
En ook hoe ik denk. Hoe ik het ook uitleg. Dat is best om moedeloos van te worden. Een beetje begrip tonen. Waarom lukt de ander dat niet? Daar moet toch iets voor te bedenken zijn? Vaak nemen partners onvoldoende de tijd om naar de ander te luisteren.
Ik kies voor mezelf en mijn partner klampt zich aan me vast.
Dan ben ik nog niet vrij. Je hebt ervoor gekozen om je niet meer aan te passen aan de ander. Je was er klaar mee om jezelf op de tweede plek te zetten. Je bang was dat de ander jou zou verlaten, als je “NEE” zou verkopen en de ander teleurstelt. Nu ben je een andere weg ingeslagen, door te kiezen waar jij blij van wordt. En het voelt alsof je de ander alsnog dreigt te verliezen. Deze gedachte klopt vaak niet.